Pierwotnie introit drugiej niedzieli Wielkiego Postu był śpiewany podczas trzeciej ferii drugiego tygodnia Wielkiego Postu (wtorek). Oko teologa nie omieszkało zauważyć nalegania na liczbę 𝟑, która pojawiała się niemal w całej celebracji: w dniu liturgicznym (III feria), w trójdźwiękach słów (𝑣𝑢𝑙𝑡𝑢𝑚/𝑓𝑎𝑐𝑖𝑒𝑚), w czytaniu(de tercio regnum, dziś 1 Sam 17, 14), w modalności (III tryb Introitu), a nawet w figurach neumatycznych (tristrofe). Dla Wilhelma z Auxerre istnieje pewne wyjaśnienie:
"𝑇𝑒𝑟𝑐𝑖𝑎 𝑓𝑒𝑟𝑖𝑎 𝑒𝑠𝑡 𝑑𝑒 𝑜𝑝𝑒𝑟𝑒 𝑡𝑒𝑟𝑐𝑖𝑒 𝑑𝑖𝑒𝑖"
(Wtorek drugiego tygodnia Wielkiego Postu opowiada o pracy trzeciego dnia).
To znaczy, kiedy "Bóg powiedział: 'Niech wody, które są pod niebem, zbiorą się na jednym miejscu i niech się ukaże sucha ziemia'. [...] "Niech ziemia wyda pędy, zioła, które wydają nasienie, i drzewa owocowe, które wydają owoce na ziemi z nasieniem, każde według swego rodzaju. [I nastał wieczór, i nastał ranek, trzeci dzień" (Rdz 1, 9-13).
Ale kiedy ziemia przynosi owoce? Wilhelm ponownie pisze:
"𝐻𝑜𝑐 𝑓𝑖𝑡, 𝑞𝑢𝑎𝑛𝑑𝑜 ℎ𝑜𝑚𝑜 𝑛𝑜𝑛 𝑐𝑢𝑟𝑎𝑡 𝑑𝑒 𝑣𝑜𝑙𝑢𝑝𝑡𝑎𝑡𝑖𝑏𝑢𝑠 𝑐𝑎𝑟𝑛𝑖𝑠 𝑒𝑡 𝑖𝑒𝑖𝑢𝑛𝑎𝑡"
(Ziemia przynosi owoce, gdy człowiek nie skupia się na przyjemnościach cielesnych i nie pości).
Człowiek jest zaproszony do oderwania się od pokarmów ziemskich, darów urodzajnej ziemi, poprzez autentyczny post, który jest możliwy tylko dzięki pilnemu (miłowaniu) Boga poprzez praktykowanie miłości. Istotnie: "per caritatem fit ieiunium laudabile" (to dzięki miłosierdziu post może być godny pochwały).
𝐄 𝐥'𝐢𝐧𝐭𝐫𝐨𝐢𝐭𝐨 Tibi dixit?
Jest to obraz właściwego kierunku, jaki należy obrać w okresie Wielkiego Postu, kiedy jesteśmy zaproszeni do prawdziwej pokuty. Serce podnosi się z ziemskiej rzeczywistości, aby szukać Boga, jedynego lekarstwa, które uwalnia nas od duszących trosk. Co więcej, Ewangelia tej trzeciej ferii głosiła: "nolite solliciti esse (Łk 12, 11)". (nie martw się), a nasz William skomentował:
"𝑠𝑜𝑙𝑙𝑖𝑐𝑖𝑡𝑢𝑑𝑖𝑛𝑒 𝑠𝑐𝑖𝑙𝑖𝑐𝑒𝑡 𝑠𝑢ff𝑜𝑐𝑎𝑛𝑡𝑒. 𝑆𝑒𝑑 𝑠𝑜𝑙𝑙𝑖𝑐𝑖𝑡𝑢𝑑𝑖𝑛𝑒 𝑝𝑟𝑜𝑣𝑖𝑑𝑒𝑛𝑡𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑠𝑠𝑢𝑚𝑢𝑠 𝑒𝑡 𝑑𝑒𝑏𝑒𝑚𝑢𝑠
(Zamartwianie się jest duszące, ale możemy i musimy zamiast tego preferować opatrzność).
Na zakończenie mówi:
"𝐼𝑑𝑒𝑜 𝑖𝑛𝑡𝑟𝑜𝑖𝑡𝑢𝑠 𝑒𝑠𝑡: '𝑡𝑖𝑏𝑖 𝑑𝑖𝑥𝑖𝑡 𝑐𝑜𝑟 𝑚𝑒𝑢𝑚'"
(Dlatego introit brzmi: Do Ciebie mówiło moje serce).
Tylko więc szukając oblicza Boga w żywej miłości i ufając Opatrzności, człowiek może przezwyciężyć duszące go lęki i znaleźć w Nim jedyne życiodajne tchnienie.